اشعار

در پِی‌ات چهل منزل، سخت جستجو کردم            از قـفـایِ هر نـیـزه با تو گـفـتگو کردم

سایـه‌ات ز روی نِی، بوده بر سرم بابا            هر کسی یتیمم گفت، سوی نیزه رو کردم

بعد عصر عاشورا، غصه آنقَدَر خوردم            خنده در دهانم مُرد، گریه در گلو کردم

کُهنه معجرِ خود را، ای پدر به سر دارم            زیر ضربِ سیلی هم، حفظِ آبرو کردم

پهلوی پُر از درد و، صورت ورم کرده            آیه آیه کـوثر را، شرحِ مو به مو کردم

از جـفـای این دنیا، آنـقـَدَر کـشـیـدم‌ که            مثل مـادرت زهـرا، مرگ آرزو کردم

تو هستی باغبان و من گل نیلـوفرم بابا            هنوزم تو پدر جان‌ منی، من دخترم بابا

طَبَق "بیت" و سر تو "کعبه" و من گرم اعمالم            نشسته من طوافم را به جا می‌آورم بابا

چه آمد بر سر چشمم، سرت را تار می‌بینم            به سختی باز و بسته می‌شود چشم ترم بابا

مرا هم ای پدر مانند زهرا با لگد کشتند            چگـونه درد پهـلـو را تحـمـل آورم بابا

سه ساله طفلم اما از خدایم مرگ می‌خواهم            ببین ناز اجل با قیمت جان می‌خرم بابا

قـدم برداشتـن‌هایم به مثل مـادرت باشد            به مثل پیـرها محـتاج دیـوار و درم بابا

ز بس دیرآمدی ای قبله، رو به قبله‌ام کردند            به روی مـاه تو باشد نـگـاه آخـرم بـابـا

بُوَد پیدا ز رگ‌هایت سرت را بد جدا کردند            خـبر دارم ولی هـرگز نیـاید بـاورم بابا

آسـمـانت سـرخ امـا آسـمـان من کـبـود            بـعـد تو بـابـای خـوبـم آسمان آبی نبود

من تو را می‌خواستم دیدم تو با سر آمدی            آمدی جانم به قربانت ولی دیگر چه سود

داغ سنگین تو قد کوچک من را شکست            بعد تو یا در رکوعم دائماً یا در سجود

فکر کردم بعد تو من را مدینه می‌برند            نامسـلـمـانـان مـرا بـردنـد بـازار یهـود

با عمو عباس می‌گویم چه آمد بر سرم            شاید اخمی کرد از نیزه به شمر بی‌وجود

چنان از غـم دوری افـسـرده بودم            که از داغِ تو سخت پـژمرده بودم

سپـر گر نـمی‌کرد عمه خودش را            همان عـصر روز دهم مُرده بودم

فقط خون دل بود و اشک دو دیده            غذایی اگر هم که من خورده بودم

گـرسـنه نخـفـتـم شـبی در اسـارت            که هر شب پدرجان، کتک خورده بودم

حسابـش ز دسـتم برون گشته آخر            که من اینـقـدَر زخم نـشمرده بودم

حلالم کن امشب اگر شکـوه کردم            دلــم تـنـگِ تـو بـود، آزرده بــودم

آمدی در جمع ما، ویرانه بوی گل گرفت            آمدی بام و در این خانه بوی گل گرفت

آن شب قدری که شمع جمع مشتاقان شدی            تا سحر خاکستر پروانه بوی گل گرفت

من که با افسون گفتار تو می‌رفتم به خواب            از لبت گل ریختی افسانه بوی گل گرفت

گرچه لب‌های تو را بوسید جام شوکران            از نگاهت ساغر و پیمانه بوی گل گرفت

پرده از آن حُسنِ یوسف چون گرفتی، خاطرم            بوی ریحان بهشتی یا نه بوی گل گرفت

بر سرم دست نوازش تا کشیدی چون نسیم            گیسویم عطر محبت، شانه بوی گل گرفت

هـرگـز نـمـی‌روم پـی دلــدار دیـگـری            خار است در کـنار تو هر یار دیگری

چون مصطفی که بر سر زانو تو را نشاند            بـر زانـویت مرا بـنـشـان بـار دیگـری

خاری کشیدم از کف پا و دوباره رفت            در پـای غـرق آبـلـه‌ام خــار دیـگــری

از کـوچه‌ها که می‌گـذرم بـاز می‌رسـم            با اضطـراب و گریه به بازار دیگری

شلاق و ضرب سیلی و از حال من مپرس            آزار دیـــده‌ام پــس از آزار دیــگـــری

تنها به زخـم گـوشۀ چـشـمم نظـر نکن            دارم کــنـار زخــم سـر آثــار دیـگـری

حاشا نمی‌شـود اگر این چـشـم‌های تار            مانـده به زیر معـجـرم اسـرار دیگری

از نیزه دیده‌ای چه گذشته است بر سرم            بی‌فـایـده است نـزد تـو انـکـار دیگری

بعد از کـشیـده ضربۀ بسـیار می‌خورم            تا می‌خورم دوبـاره به دیـوار دیگـری

خوب است این که آمده‌ای کم نمی‌شود            از گـیــسـوی رقــیـۀ تـو تـار دیـگـری

زخـم سرم شـمرده شد از زخـم‌های پـا            رو می‌کـنـم بـرای تو طـومـار دیگری

زجر است مثل قنفذ و خولی مغیره است            هر خار خـشک نائب مـسـمار دیگری

حـالا کـه دیـر آمـده‌ای بـیـشـتـر بـمـان            یعـنی زمـان به من بـده مقـدار دیگری

همراه خود مرا ببر از این خرابه شهر            امـشـب حـوالـه‌ام نــده دیـدار دیـگـری

جز آیۀ صلابت و توحید و صبر نیست            در چـشـم کـوثـر تو نـوشـتـار دیگـری

یک شهر یک طرف من غمدیده یک طرف            جـز سیـلـی‌ام نـبـود طـرفـدار دیگــری

وقتی که مانده از تو دو زخم لب از لبم            جز بـوسـه بر لـبت نـرسد کار دیگری

بی‌تو پنهان کردن بغض گلو مشکل شده           زندگی دور از تو و دور از عمو مشکل شده

گریه کردم! آمدی با «سر» خدایا حاجتم           شد برآورده، اگر چه آرزو مشکل شده

جانِ من بابا کجا بودی که مویت سوخته؟!           دست بردن بین مویَت؛ موبه مو مشکل شده

عمه زینب تـازیـانه خورد جای ما همه           نا ندارم! گـفـتنِ راز مـگـو مشکـل شده

می‌گذارم این سرت را آنطرف پهلوی خود           چون برایم دیـدنِ از روبرو مشکل شده

می‌کشم دست کبودم را به روی صورتت           بوسه بر پیشانی و زخمِ گلو مشکل شده

بهشت نوری و سرشار از ریاحینی            نسیـم عـطر دل‌انگـیز عود سیـمینی

به لفـظ سادهٔ عـامی تو شـاه‌بـانـویی            به لفظ غامض عرفان مُنیَ‌المُحبیّنی

و در کلام و به منطق تمام تمجیدی            به لفـظ فـلـسفـه‌دانـان تمام تحـسـینی

شهیده! وارث مکسور ضلعها! خاتون!            امـام و اســوهٔ آزادگی و حـق‌بـیـنی!

تو شـاعـرانه‌تـرین آیـه‌های تلـمیحی            به بیت‌بیت غـزل‌های ناب تضمینی

تـجــسـم هـمـهٔ آیــه‌هــای ایــمــانــی            تمام معنی حُب، شاهد «هلِ الدّین»ی

فـقـیـه شــارح اُمُّ‌الـکـتـاب عـشـاقــی            که واژه واژه به توضیح و بسط و تبیینی

سه ساله جلوه‌ای از زینب علی هستی            چنین که زِینِ اَبی، بر حـسین آذینی

به دستِ بسته زینب سپر نه تنها، که            به دستِ بـسـته زینُ العِـباد زوبیـنی

هـماره نام بـلـندت نـوای ایـتام است            و دین مشـتـرک دخـتران غـمگـینی

صـدای خـسـته هر دخـتر رُواندایی            نـوای دخـتـرکـان یمن، فـلـسـطـیـنی

به خـواهـران بـرادر نـدیـده مدت‌ها            انیس و سنگ صبوری، امید و تلقینی

نـمـاد عـاقـبت گـریـه‌های هـجـرانی            تمام غـبطـه پـروانـگـان ز دیـریـنی

که گشت بر سر تو آسیای دوران و            به هر جفا که شد اما تو سنگ زیرینی

تو فاطـمی نـسبی جلـوهٔ شب قـدری            تو برتر از همه القـابی و عـنـاوینی

زبان الکن من را ببـخـش ای بی‌بی            بلد نبودم از این بیـشتر که می‌بـینی

اشـارتی که خـرابم، شوم خـرابـاتی            شبی زیارت دلبر به خواب نوشینی

بُوَد که جان بـسـپـارم شـبـیه تو بانو            به پای بوسی او عاقبت به شـیرینی

نـويد وصل پـدر را به كاروان می‌داد            به مـاه، ماهِ سـر نـيزه را نشان می‌داد

رقــيــه تـولـيت آسـتـانِ رأسِ شـريـف            به مـاه، اذن زيارت در آسـمان می‌داد

هزار حوريه از چادرش زمين می‌ريخت            اگر كه چادر خود را کمی تكان می‌داد

 رقـيــه دخــتــر آقـای مـهـربـانـی كـه            سرش به حامل سر نيزه سايبان می‌داد

گرسنه بود، ولی از كـرامتش اين بس            به دست دشمن خود رزق آب و نان می‌داد

پدر عـقـيـق یمن را به دشمنان بخـشيد            و او النگوی خود را به ساربان می‌داد

شـبـانه از لب بـابـا كـمی شكـايت كرد            چرا كه بوسه به لب‌های خيزران می‌داد

تـوان پـاشـدنش را گـرفت سيلیِ زجر            وگرنه پيش پدر، ايـسـتاده جان می‌داد

درسـت لـحـظـۀ وصـل رقــيـه و بـابـا            بـرادرش به روی نيـزه‌ها اذان می‌داد

ریحـانـه‌ای که غـنچۀ نشکـفته پرپری            یــاس بـهـشـتـی چـمـنـسـتـان کـوثـری

وقـتی که راه می‌روی انـگـار فـاطـمه            وقتی که حرف می‌زنی انگار حیدری

آئـیــنـۀ شــهــود در ابـعــاد کـوچـکـی            عشق و حیا و عاطفه از پای تا سری

هـمـسنگـر حـماسه زینب به شام شـوم            پـــیـــروز آن مــبــارزۀ نــابــرابــری

فـرقـی نـمی‌کـنـد پـسـر و دخـتـر شـما            چـونـان بـرادرت عـلـی اکبر دلاوری

بـر مــأذن بـلـنـد حـقـیـقـت الـی الابــد            فـــریـــاد عــاشـقــانــۀ الـلـه اکــبــری

با سیل اشک و شعـلۀ جانسوز آه خود            ویـرانـگــر بـنـای فـریب سـتـمـگـری

نـیـلی شد ارغـوانـی رویت اگـر، ولی            چشم خزان به دور، هـمیـشه معطری

کهـنه نمی‌شود به خـدا روضه‌های تو            در ســیـنـه‌هـا شــرارۀ داغ مـکــرری

دخترت امشب از این ویرانه راحت می‌شود            آه دور عـمه جـانم باز خـلـوت می‌شود

میزبان دختر، پدر هم با سر آمد سر زده            بهتر از این هم مگر اصلا ضیافت می‌شود

هرچه آمد بر سرم را با دل و جان می‌خرم            مثل زهرا مادرم سهمم شهادت می‌شود

پیر کردم عمه را امشب مرا حـتما ببر            دخترت دارد پدر، اسباب زحمت می‌شود

میهـمـان اولـی تو که نمی‌خـندی به من            مانـع درد دلـم وقـتی که لکـنت می‌شود

صبح فردا تازه می‌فهمند از عالم که رفت            صبح فردا شام از داغـم قیامت می‌شود

صبح فردا کعب نی‌ها استراحت می‌کنند            دارد از دستم غل و زنجیر راحت می‌شود

باز جا می مانَد از این قافـله دردانه‌ات            اربعین محروم از فیض زیارت می‌شود

از حرم رفتی و آتش زده شد بال و پرم           بعد تو ریخـته شد خاک یتـیمی به سرم

چه فـراقی و چه داغی که ندیده چـشمم           در همین فـاصله از زندگی مخـتـصرم

چند روزی‌ست که از حال دلم بی‌خبری           چند روزی‌ست که از حال سرت بی‌خبرم

شـانۀ سنـگ شـده جـایِ سـر دخـتـر تو           جایِ آغـوش تو ای کوه ترین مرد حرم

کاش می‌شد که دوبـاره به مدیـنه برویم           تا که انگـشـتری از شهر برایت بخـرم

کـفـتر جـلـد سـر و دوش عـمـویـم بودم           حال با حرمله و شمر و سنان همسفرم

سیلی و هـلهـله کم بود که با زخـم‌زبان           هر کسی زد نمک طعنه به زخم جگرم

گر‌ چه گیسو و سرم سوخت ولی شکر خدا           معجـر سوخـته‌ای هست ببـنـدم به سرم

کاش می‌شد که نخی از گل پیـراهن تو           با خودم محض تـبـرک به مـدیـنـه ببرم

آبـرو بـود کـه از کـاخ ســتـم مـی‌بـردم           باهمین اسلحۀ اشک و همین چـشم ترم

دست و پا گـیر‌ شدم مرحـمتی کن بِبَرم           که در این قـافـلـه با تـاول پـا دردسـرم

بین زهرا و رقیه چه شباهت‌هایی است!           کُـشـتـه سـیـلـیِ بـعـد از غــم داغ پـدرم

ای سر در خون خضاب ای لالۀ خوشبوی من           لطفاً از پیشم نرو امشب بمان پهلوی من

زانوانت را نیاوردی سرم بی‌بالش است           لا اقل بگذار امشب سر روی زانوی من

قصد دارم وا کنم این پلک‌های بسته را           کن تماشایم ولی بابا ! نپرس از موی من

اصلاً امشب من قراری می‌گذارم با خودت           من به ابروی تو می‌گِریم تو بر ابروی من

غصۀ من را نخور آنقدر محکم هم نبود           جای سیلی ماند تنها بیست شب بر روی من

بی‌تـو بی‌تـابم و بیـمـار! کجایی بابا؟!            خـسـته‌ام از تبِ بسـیار! کجایی بابا؟!

آب می‌خواستم اما چه لگـدها خوردم            شدم از غـصه گـرفتار! کجایی بابا؟!

متـورّم شده از ضربۀ سیلی صورت            لُکـنت افـتاده به گـفتار! کـجایی بابا؟!

اشک می‌ریزم از اینکه شده سرتاسر زخم            کفِ پاهـای من از خار! کجایی بابا؟!

تا که دلتنگِ تو شد عمّه؛ مرا بوسید و            گـفتم از داغ تو هر بار: کجایی بابا؟!
می‌نوازند دف و یکسره می‌بارد سنگ            ما کجـا و سـرِ بـازار؟! کجایی بابا؟!

این صحنه‌ها را پیش از این یکبار دیدم            من هر چه می‌بینم به خواب انگار دیدم

شکر خدا اکـنون درون تـشت هـستی            بر روی نی بودی تو را هر بار دیدم

بابا خودت گـفـتی شـبـیه مـادرم باش            مـن مـثـل زهـرا مــادرت آزار دیـدم

یک لحظه یادم رفت اسم من رقیه است            سیلی که خوردم عمه را هم تار دیدم

احساس کردم صورتم آتش گرفته است            خود را مـیان یک در و دیـوار دیـدم

مجـمـوع درد خـارها بر من اثر کرد            من زیر پایم زخـم یک مـسـمار دیدم

سوغات مـکـه توی گـوشم بود بردند            کـوفـه هـمـان را داخـل بــازار دیـدم

دلم می‌خواست معـراجت ببـیـنم            چه معراجی عجب رنگین کمانی

نرو دیگر! تو رفتی سنگ خوردم            بـیـا قـولـی بـده دیـگـر بـمــانـی

تورا با زخم صورت می‌شناسم            مـرا بـشـنـاس بـا قــد کــمــانـی

نـمی‌دانم چرا این زجـر نـامـرد            بـدش می‌آیـد از شـیـرین زبـانی

اگر مال منی پس پیش من باش            چـرا دائـم به دست این و آنی؟!

نشد غـارت پدر جان!چادرم را            خودم دادم به آن دخـتـر امـانی!

نفـهـمد هـیـچ کـس بـازار رفـتـم            بــمـانـد بـیـن مـا راز نــهــانــی

رخت را سیر دیدم سـیر گـشـتم            تـو بـودی آن غـذای آســمــانـی

سرت خاکی شده در این خـرابه            شـدم شـرمـنـده ازین مـیـزبـانی

دارم به لب ثـنای شـما تا که جان بود            مـدح شـما کـنـم به خـدا تـا تـوان بـود
ای مـنـتـهـای آرزوی عـارفـان شـمـا            رسمت بپاست تا که بپا این جهان بود

باشد شکسته آن دهنی را که گفته نیست            عشق تو مثل خون به رگ ما روان بود
ما را چکـار با غـم بیـش و کـم زمان            وقتی که کار ما همه در دسـتـتان بود
ای دخـتر حـسین نـوۀ حـضرت عـلی            در تو تمام حضرت زهـرا عـیان بود

مـجـلـس گـرفـتـه‌ایـم بـرای شـمـا بـیـا
ای جـان مـا هـمه بـه فـدای شـمـا بـیا

هـسـتی سه ساله و همه دلها فـدای تو            ای جان و مال و زنـدگی ما برای تو
ای چـشمه سار مهـر کران تا کرانه‌ها            آری صفا گرفته جهـان از صفـای تو
خون خداست در رگ تو موج می‌زند            بیـچـاره آن کـسی که نـدانـد بهـای تو
من سـرسـپـرده‌ام به شما کن عـنایـتی            تا خون خویش را بـفـشـانم به پای تو
آری دلم گرفته از این روزگار خویش            دارم به سر به حضرت زهرا هوای تو
سینه کبود ودست کبود و دو چشم خون            اینـهـا مـدال نـوکـری‌ام در عـزای تو

مـجـلـس گـرفـتـه‌ایـم بـرای شـمـا بـیـا
ای جـان مـا هـمه بـه فـدای شـمـا بـیا

آری شـنـیـده‌ام چـه بـلاهـا کـشـیـده‌ای            ای دخـتـر حـسـیـن جـفـاهـا کـشیده‌ای
این تـازیـانـه‌ها نـفـست را بریده است            وقـتـی که در بـغـل سـر بابا کشیده‌ای
بـار تــمـام غـصـۀ کـربـبـلا بـه دوش            وقـتی که عمه نیست تو تنها کشیده‌ای
شلاق و سـیـلی و کـتک و تـازیانه را            بـاور نمی‌کـنم که به یکـجـا کـشیده‌ای
شبها گرسنه خفته و با عمه جان خویش            نـالـه زدی و تـیـغ ز پـاها کـشـیـده‌ای
بـا دیـدن پـدر و یکی بـوسـه از لبـش            خطی به روی غصه و غم‌ها کشیده‌ای

مـجـلـس گـرفـتـه‌ایـم بـرای شـمـا بـیـا
ای جـان مـا هـمه بـه فـدای شـمـا بـیا

بر روی نیزه نشـسـتی پا به پایت آمدم            دخترت را می‌زدند و در هـوایت آمدم

گاه از پیشِ دو چشمانم چرا گم می‌شدی؟            گـاه در بـازارهـا پـشـتِ صـدایت آمدم

صوتِ قرآنت نجاتم داده در شهرِ شلوغ            گـم شـده بــودم بـا شـوقِ نـوایـت آمـدم

خاطراتِ کوفه و شامِ بلا پشتم شکست            جان به لب بودم وَلیکن پابه پایت آمدم

با تهِ نیـزه کـتک خوردم بریدم ای پدر            مرهمی…که در پی درد و دوایت آمدم

از همان بالای نیزه یک نگاهی کن به من            هیچ می‌دانی به عشـقِ چـشم‌هایت آمدم

زلف هایت را پریشان کرده است بادِ صبا            مـو پـریـشانم که بابا جـان فـدایت آمدم

نامِ تو بردن عجب جرمی‌ست ای نورِ دو عین            نـامِ تو گـفـتـم کـبـود و بـی‌نـوایت آمدم

ای دخـتـر سه سـالۀ من، نـازنـین من            ای یـادگـار سـوخـتـۀ سـرزمـیـن مـن

دستی نـبـود تا که نـوازش کـنم تو را            وقتی که در خرابه شدی هم نشین من

دیدی چگونه لشکر دشمن نشسته بود            یا در کمین گـوش تو یا در کـمین من

دیدی سرم جدا شده و پیکرم رهاست            دور از هم است فاصله (حاء) و (سین) من

عـمه هنوز پشت سرت ایـستاده است            این خواهـر شکـسـتۀ مـرد آفـرین من

ای کهکـشان شـیری چـشم تو دلنـواز            خورشید من سـتارۀ من مـه جـبین من

جـبریل هم ملازم پا در رکاب توست            ای بر رکاب سرخ شهـادت نگین من

دیـر به دادم رسـیـدی ای سر زخمی            کـاش بـمـانـی کـنـار دخـتـر زخـمـی

بـاز بـسـوزان مـرا به سـوز صدایت            باز صـدایـم بـزن ز حـنـجـر زخمی

نـذر تـو کـردم تـمـام بـال و پــرم را            حال بـبـین حـال این کـبـوتر زخـمی

چـیـز زیـادی نـمـانـده از من خـسـته            نـیـمـۀ جـانـی مـیـان پیـکـر زخـمـی

طاقـت بـرخـاسـتـن ز خـاک نـمـانده            نای پـریـدن نـمـانـده بـا پـر زخـمـی

پرپر و پـژمـرده‌ام خودم ولی امشب            مست تـوأم ای گـل معـطـر زخـمـی

ای بـه فــدای سـرت بـیـا کـه بـبـنـدم            زخم جـبـین تو را به معجـر زخـمی